• صفحه نخست
• آگوستین پریو، مجسمه ساز جنبش رمانتیسم

آگوست پریو (1809-1879)

یکی از مجسمه سازان بزرگ قرن نوزدهم و یکی از اعضای جنبش رمانتیسم، آنتوان-آگوستین پریو (معروف به آگوست) در زمان خود از نظر سیاسی صریح بود و همین امر باعث شد آثار او تا حد زیادی تحت الشعاع معاصرانش قرار گیرد. اگرچه مجسمه سازی به طور کلی به عنوان هنری کمترین مناسب برای رمانتیسم تلقی می شد، به نظر می رسد پریو عمداً این دیدگاه را با تلاش برای بیان احساسات شخصی شدید در قالب مجسمه های برجسته به چالش کشیده است.

نقش برجسته‌های او بسیار هیجان‌انگیز است، اما متأسفانه بسیاری از آنها در جریان تحولات سال 1830 در فرانسه تخریب یا تخریب شدند. مشهورترین اثر بازمانده او افلیا (1876، نقش برجسته برنزی، موزه اورسی) است.

در آغاز کار

پرو در ماره، حومه طبقه کارگر پاریس به دنیا آمد. اطلاعات کمی در مورد اوایل زندگی او وجود دارد، یا اینکه او دقیقاً از کجا هنر مجسمه سازی را آموخته است، به جز اینکه او شاگرد یک منبت کاری زینتی بوده است. این تأثیر را می توان به وضوح در نقش برجسته برنزی نفیس بعدی و کنده کاری های چوبی او مشاهده کرد. در مرحله‌ای از اوایل زندگی حرفه‌ای‌اش، او همچنین در استودیوی مجسمه‌ساز رمانتیک پیر-ژان دیوید d'Angers (1788-1856) کار می‌کرد که شهرت او عمدتاً به پایه‌های پانتئون و فیلوپومن زخمی مرمری در لوور استوار است. اولین کارهای جدی پریو عمدتاً به شکل مدال های پرتره و به سبک d'Angers بود. بازیگر Daumier همچنین دارای نقش برجسته اولیه با عنوان Two Slaves Cutting the Throat of a Young Rom Actor است، اما این اثر دیگر باقی نمانده است.

نمایشگاه در سالن

در سال 1833 پریو دو اثر اول خود را در سالن پاریس به نمایش گذاشت: دو زن فقیر، گدا و گیلبرت در حال مرگ در بیمارستان (هر دو اکنون ویران شده اند). در این دوره، او از نظر سیاسی صریح شد، و فرض بر این است که درخواست های او در سال 1834 به دلیل دیدگاه های ضد بورژوایی او رد شد. استودیوی او تخریب شد و بسیاری از گچ هایش ویران شد.

به سالن برمی گردد

Preault تنها در سال 1839 دوباره توسط سالن پذیرفته شد، اما بازگشت او به طور گسترده مورد استقبال قرار گرفت. تئوفیل گوتیه، منتقد هنری، می‌گوید پروئو «مجسمه‌سازی پر از زندگی و حرکت، جسور و پیرو ایده‌اش تا انتها، مردی پرانرژی است که مجسمه‌سازی را به شیوه‌ای عالی می‌فهمد و پس از درخشان‌ترین آغاز، دیده است. درهای سالن به مدت پنج یا شش سال به روی او بسته شد ...» پرئول، مانند بسیاری از هنرمندان رمانتیک، ایده تقلید از مجسمه‌سازی کلاسیک یونان را رد کرد و ترجیح داد از شخصیت‌های اساطیری الگوبرداری نکند، بلکه چهره‌های ادبی نمایشنامه‌ها و شعر را انتخاب کرد. سبک او قوی بود، چهره ها و چهره ها احساسی و دراماتیک بود.

امداد افلیا

در سال 1842 او کار بر روی نقش برجسته اوفلیا را آغاز کرد که به دلیل طرد شدن توسط قهرمان نمایشنامه شکسپیر هملت، خود را غرق کرد. اوفلیا در حال بی‌جان روی آب، چشمان بسته و دهانش تا حدی باز نشان داده می‌شود. موج‌ها و چین‌های موهایش دور بدنش می‌چرخند و بر انحنای او تأکید می‌کند و نشان می‌دهد که سفتی مرگ هنوز اثرش را نگرفته است. این نقش برجسته مانند یک تابلوی تدفین از دوران رنسانس طراحی شده است، هنوز هم به عنوان یک تصویر ارائه می شود. این گچ که در سال 1849 توسط سالن رد شد، سال بعد به دستور دولت در برنز ریخته شد. تأثیر ژان گوژون (68-1510)، ژرمن پیلون (90-1529) و پیر پوژه (94-1622) در این اثر به چشم می خورد.

مجسمه های دیگر توسط Preault

کلمان ایزور (1848، سنگ مرمر، باغ لوکزامبورگ، پاریس)

این مجسمه توسط پادشاه لوئی فیلیپ برای باغ های لوکزامبورگ ساخته شد، مجسمه ای برای شاعر زیبا، کلمنس ایزور. فرانسوا رود، رقیب پریو نیز مجسمه ای برای پارک ژوان آو آرک ساخت.

The Killing، La Tuerie (1834، موزه هنرهای زیبا، Chartres)

سبک معمولی رمانتیک، این قطعه نقش برجسته است (ریخته گری در برنز در سال 1859). چهره هایی را نشان می دهد که به شیوه ای کابوس وار و پرشور یکدیگر را می ریزند. غم و اندوه قربانیان آن در هنرهای تجسمی قرن تا برگرهای کاله اثر رودن مشابهی پیدا نمی کند.

سکوت مرگ (1849، مرمر، گورستان پرلاشز، پاریس)

مقبره یاکوب روبلز.

صلیب (1840-46، کنده کاری روی چوب، کلیسای سنت گروا و سنت پروتایس، پاریس).

پرئو در سال 1879 در پاریس درگذشت و در گورستان پرلاشز به خاک سپرده شد. او هرگز به اندازه دیگر مجسمه‌سازان زمان خود از جمله فرانسوا رود، آنتوان لوئی باریه یا معلمش دیوید d'Angers شهرت نداشت. با این حال، نقاشان اخوان پیش از رافائلی، مانند جان اورت میلایس و دانته روستی، هم تحت تأثیر موضوع و هم سبک او بودند.

“تمامی محتوا مندرج در سایت متعلق به رسانه ریتم آهنگ می باشد و هرگونه کپی برداری با ذکر منبع بلامانع است.”